Pozostawienie drzew w ziemi i sadzenie nowych może pomóc w przyszłości zabezpieczyć nowe tereny pod inwestycje przed ekstremalnymi upałami
Życie miejskie może być egzystencją izolowaną, polegającą na krążeniu pomiędzy jedną przestrzenią o kontrolowanej temperaturze za drugą. Ale miasta nie są odporne na zmiany klimatyczne. Rzeczywiście, jeśli chodzi o upały, mogą sobie radzić gorzej. Nie są też jednorodne. W przeciwieństwie do obrazów „miast z kopułą”, które Buckminster Fuller zaproponował na Manhattanie w latach 60 XX wieku, a Dubaj jest reklamowany jako ścigany, miasta nie mają równomiernie rozłożonych temperatur. Nawet jeśli tak, ryzyko związane z tymi temperaturami jest dalekie od postrzegania i odczuwania.
Australijczycy zazwyczaj szczycą się tym, że są dość optymistyczni w odniesieniu do ekstremalnych warunków pogodowych w kraju, przynajmniej jeśli chodzi o spektakularne wydarzenia, takie jak „powodzie” w stylu Dorothei Mackellar lub katastrofy rozgrywające się w innych miejscach na naszym ogromnym kontynencie. Ale nawet nasza przyjęta rola jako najbardziej zmiennego klimatu na świecie uległa pogorszeniu, ponieważ Australia gościła 15 najgorętszych miejsc na świecie. Wiele z tych ekstremalnych temperatur odnotowano w głębi lądu w małych osadach. Na przykład Port Augusta, liczący 15 000 mieszkańców, znalazł się na drugim miejscu na liście w 49C. Niemniej jednak fala upałów przetoczyła się przez kontynent, wpływając na główne osiedla miejskie, takie jak Canberra i zachodnie Sydney.
Tak jak nie jest to tylko problem „w głębi lądu”, ciepło jest również dalekie od zewnętrznego w stosunku do miast. Ciepło jest wytwarzane nierównomiernie przez same miasta, zwłaszcza biorąc pod uwagę sposób, w jaki do tej pory powstało wiele osiedli miejskich. Jak szczegółowo opisano w dobrze rozumianym efekcie „miejskiej wyspy ciepła”, gęste materiały budowlane, takie jak beton, dłużej się nagrzewają i stygną. Metale odbijają ciepło z powrotem do środowiska miejskiego. Budynki blokują wiatr i powstrzymują miasto przed ochłodzeniem. Pojazdy i inne maszyny wytwarzają ciepło, w tym klimatyzację, na której wielu z nas polega, aby ochłodzić nasze wewnętrzne schronienia. Wszystko to oznacza, że generalnie środowisko zewnętrzne miasta jest o kilka stopni cieplejsze niż otaczające go tereny wiejskie.
Miasta Australii komplikują ten klasyczny model wyspy ciepła do tego stopnia, że centra miast znajdują się blisko wybrzeża, a ciepło jest łagodzone przez ogromną zdolność oceanu do pochłaniania ciepła i związaną z nim bryzę. Jednak wielkość australijskich miast iw wielu miejscach ich brak zieleni powoduje powstawanie dużych, ciągłych obszarów materiałów pochłaniających i emitujących ciepło. Wiele wysp ciepła w naszych miastach można zatem lepiej nazwać „kontynentami upałów”, co odzwierciedla ich wielkość i położenie w głębi lądu.
Dla tych, którzy potrzebują lub chcą poruszać się po mieście pieszo lub na rowerze, zaleca się pozostawanie w cieniu. Z tego powodu Miasto Greater Bendigo współpracuje z RMIT i Spatial Vision w celu opracowania aplikacji, która umożliwia ludziom znajdowanie „cieni”.
Ale można było zrobić znacznie więcej.
W niektórych miejscach zacienionych tras po prostu nie ma, podobnie jak bezpiecznych tras pieszych czy rowerowych. Coraz częściej miasta pracują nad tym, aby miasta były bardziej dostępne dla pieszych, uznając liczne korzyści, które z tego wynikają. Ale te wysiłki muszą iść w parze z cieniowaniem. W gorętszych miastach w coraz większym stopniu chodzi nie tylko o dostępność, ale także o właściwości fizyczne tych tras. Czy niezacienione ścieżki dla pieszych i ścieżki rowerowe wzdłuż ruchliwych dróg naprawdę można chodzić pieszo lub jeździć? Mówiąc szerzej, zacienienie i transpiracja koron drzew może poprawić temperaturę w każdej przestrzeni, nawet w pomieszczeniach, które w przeciwnym razie opierają się na drogiej i nieprzystosowanej klimatyzacji.
„Liściaste przedmieścia” mają przewagę, jeśli chodzi o przejmowanie właściwości kontrolujących temperaturę drzew. Są to również starsze, droższe i lepiej zabudowane przedmieścia, a tym samym niedostępne dla większości mieszkańców miast, którzy mieszkają w gorętszych, bardziej zależnych od klimatyzacji obszarach i budynkach. W coraz większym rozpoznawaniu drzew jako ważnej formy infrastruktury publicznej, liczne inicjatywy zmierzają do zwiększenia zadrzewienia.
Ale drzewa rosną długo. Same są również podatne na upały i inne warunki klimatyczne, szczególnie na obszarach, w których rozwój miast oznacza, że trudno jest znaleźć podstawy dobrej gleby i wody. Dlatego oprócz sadzenia i pielęgnacji drzew ochrona istniejących drzew jest najważniejsza.
Obecnie rozwój nowych mieszkań ma miejsce na terenach zielonych, gdzie jednym z pierwszych kroków jest usunięcie istniejących drzew, aby umożliwić przemieszczanie sprzętu budowlanego, a później samochodów. Chociaż część tego usunięcia drzew jest kompensowana przez późniejsze nasadzenia, straty netto, niepewność i opóźnienia w dostępie do usług ekologicznych drzew mogą być ogromne.
Branża deweloperska musi przemyśleć pojęcie „greenfield” w kierunku „treefields”.
Byłoby to ponowne odkrycie dobrze znanych zasad ekologicznych krajobrazu przedstawionych przez Iana McHarga i innych w rozwoju Woodlands ponad 50 lat temu. Projektowanie nowych domów z pozostawieniem drzew w ziemi i istniejącego ekosystemu na miejscu, wzbogaconych o nowe strategicznie rozmieszczone nasadzenia, pomogłoby w przyszłości zabezpieczyć nowe tereny pod zabudowę przed ekstremalnym upałem poprzez zmniejszenie ilości ciepła wytwarzanego przez samo miejsce.
W połączeniu z rolą drzew w zatrzymywaniu węgla i pochłanianiu dwutlenku węgla, a tym samym ograniczaniu globalnego ocieplenia, które pogarsza ekstremalne temperatury, ochrona drzew na polach zadrzewionych i poza nimi jest coraz bardziej istotna. „Bańka”, w której musimy żyć, to nie szklana, klimatyzowana kopuła, to baldachim z drzewa.
Opracowanie: irme.pl
Źródło: The Guardian