Bobry są naturalnymi drwalami, ścinają konary drzew, gałęzie i pnie ostrymi zębami, a następnie wykorzystują swoje wyjątkowe umiejętności inżynieryjne do budowy tam i żeremi.

Ta umiejętność budowania struktur jest jedną z najważniejszych w królestwie zwierząt.

Według National Geographic, w rzeczywistości bobry ustępują tylko ludziom pod względem zdolności do zmiany środowiska, w którym żyją .

Bobry żyją w dużych, złożonych żeremiach, które budują dla siebie.

Struktury te często mają kilka podwodnych wejść, a także obszar położony nad wodą do odpoczynku i snu.

Tworzą też wodoszczelne tamy z patykami i kończynami przeplatanymi mniejszymi gałęziami i trzcinami, które uszczelniają błotem.

Według Smithsonian’s National Zoo and Conservation Biology Institute umożliwia to tworzenie się stawów, zapewniając zarówno siedlisko dla zwierząt żyjących w wodzie, jak i źródło wody dla zwierząt lądowych żyjących w pobliżu.

Bobry są największym gryzoniem w Ameryce Północnej i drugim co do wielkości gryzoniem na świecie, według Smithsonian. Tylko kapibara – gryzoń z Ameryki Południowej – jest większa.

Dorosłe bobry zwykle ważą od 40 do 50 funtów, chociaż mogą mieć nawet 90 funtów.

Jak wszystkie gryzonie, bobry mają wystające przednie zęby, które rosną przez całe życie. Jednak ich częste gryzienie i żucie zapobiega wydłużeniu zębów.

Zęby bobra są pomarańczowe, ponieważ pokryte są emalią zawierającą żelazo.

Bobry znane są z płaskich, szerokich ogonów, które pokryte są ciemnymi łuskami.

Kształt i rozmiar ogona bobra jest różny i może być cechą rodziny.

Używają ogonów do utrzymania równowagi na lądzie i jako steru podczas pływania.

Czasami uderzają też ogonami o wodę, aby ostrzec inne bobry przed niebezpieczeństwem.

Bobry są pokryte oleistą, wodoodporną sierścią z wyjątkiem ogonów i różnią się kolorem od jasnobrązowego do prawie czarnego.

Ich tylne stopy mają płetwy, które pomagają im pływać, a przednie stopy mają pięć palców, które pomagają im chodzić i pracować na lądzie.

Bobry występują w większości Stanów Zjednoczonych, z wyjątkiem pustyń Nevady i Kalifornii oraz części Arizony i Utah, donosi Smithsonian.

Żyją w pobliżu wody, zarówno płynącej, jak i stojącej.

Według Departamentu Zasobów Naturalnych stanu Illinois każdy obszar w pobliżu jeziora, stawu, strumienia, rzeki lub bagna zapewnia odpowiednie środowisko dla bobrów.

W zimnych regionach, w tym w Illinois, bobry przebywają w swoich żeremiach przez całą zimę, jedząc gałęzie i inną materię roślinną, którą przechowywały w cieplejszych miesiącach.

Bobry tworzą jednostki rodzinne zwane koloniami i uważa się, że łączą się w pary na całe życie, donosi Smithsonian.

Rodzina zazwyczaj składa się z pary rozpłodowej, potomstwa urodzonego w tym samym roku, zwanych kociętami, oraz potomstwa z poprzedniego roku, zwanych roczniakami.

Po dwóch latach roczniaki najczęściej opuszczają kolonię, by tworzyć nowe jednostki rodzinne.

Bobry komunikują się z członkami rodziny, wydając dźwięki wokalne.

Aby komunikować się z bobrami poza swoją kolonią, upuszczają zapachy na obrzeżach swojego terytorium.

Aby upuścić swój zapach, budują kupkę błota i patyków, a następnie odkładają wydzieliny z gruczołów odbytu.

Bobry nie tylko ścinają drzewa, aby tworzyć tamy i żeremie.

Zjadają również materię drzewną, w tym gałązki i nowy wzrost drzew na gałęziach i pniach.

Wśród ich faworytów są klony, wierzby i brzozy rzeczne, donosi IDNR.

Chociaż czasami ścinają sosny do budowy, nie jedzą ich.

Wiosną i latem czasami zjadają też koniczynę, trawę bagienną, korzenie roślin wodnych, a nawet jagody.

Bobry są zwierzętami łagodnymi i nie posiadają wielu naturalnych wrogów, jednak zawsze mają się na baczności.

Nim wyjdą na ląd, jeden z członków rodziny płynąc, patroluje brzeg, wypatrując niebezpieczeństwa. Kiedy tylko dostrzegą coś niepokojącego, alarmują bliskich uderzeniem ogona o wodę.

Jest to też sygnał dla drapieżnika, że został zauważony i bobrza przekąska przeszła mu koło nosa.

Ogon bobra sprawdza się doskonale nie tylko jako „alarm”, pełni on rolę steru i napędu w wodzie, podpory na lądzie, jest również magazynem tłuszczu oraz głównym organem termoregulacji.

Podczas marszu bobra na lądzie i transportowaniu cięższych ładunków ogon stanowi także przeciwwagę, przy unoszeniu się bobra na wodzie ogon zwiększa powierzchnię ciała.

Kielnia bobrów to również doskonałe narzędzie niezbędne przy tworzeniu tam i żeremia.

Natomiast strój bobrowy (kastoreum) jest wydzieliną gruczołów płciowych o silnym zapachu piżma.

Strojem bobrowym bobry znaczą zajmowane terytorium, co u zajmujących dany obszar wzbudza poczucie pewności siebie, a intruzów informuje między innymi o składzie rodziny, płci, wieku oraz stanie zdrowia osobnika.

Bobry składają kastoreum na kilku lub kilkudziesięciu kopczykach o wysokości około 10 cm.

Kopczyki zapachowe lokalizowane są od wczesnej wiosny do jesieni.

Często przy wykryciu obcego stroju bobrowego na swoim terenie bóbr przybiera postawę zaniepokojenia, charakteryzującą się rozdęciem karku poprzez stroszenie włosów, uniesieniem głowy, otwarciem pyska i ściągnięciem dolnej wargi ukazującej siekacze.

Zaskoczony na lądzie i pozbawiony możliwości ucieczki, bóbr również głośno fuka i atakuje wroga pokaźnymi siekaczami.

Gdy jest mocno zestresowany, łzawi, skąd powiedzenie „płacze jak bóbr”.

IRME, IDNR, National Geographic, LP