Wiele rzadkich gatunków zwierząt na świecie zagrożonych jest wyginięciem.

Rzadki gatunek krytycznie zagrożony, to taki, który jest reprezentowany przez niewielką liczbę organizmów na całym świecie, zwykle mniej niż 10 000.

Bardzo wąski zasięg endemiczny lub fragmentaryczne siedliska również wpływają na pojęcie rzadkości.

Oto najrzadsze gatunki zwierząt krytycznie zagrożone wyginięciem:

Morświn kalifornijski

Morświn kalifornijski to jeden z najrzadszych gatunków zwierząt na świecie – krytycznie zagrożony wyginięciem (głównie z powodu chińskiego zapotrzebowania na pęcherze pławne), a także najmniejszy spośród waleni.

Samice osiągają średnio 150 cm, a samce 140 cm długości.

Morświny mają tendencję do życia w płytkich, często mulistych wodach o głębokości mniejszej niż 50 m.

Zazwyczaj widuje się je pływające pojedynczo lub w parach, często z jednym z młodych, ale obserwowano je również pływające w grupach do 10 sztuk.

Na świecie zostało 10-18 morświnów kalifornijskich (żaden w niewoli).

Nosorożec jawajski

Nosorożec jawajski to jeden z najrzadszych dużych ssaków na świecie.

Jego ciało może mieć nawet 4 m długości, 1,7 m wysokości, a waga zazwyczaj przekracza 2000 kg.

Nosorożec jawajski historycznie przemierzał wielkie odległości między północno-wschodnimi Indiami przez Mjanmę, Tajlandię, Kambodżę, Laos, Wietnam i indonezyjskie wyspy Sumatra oraz Jawa.

W ciągu ostatnich 150 lat populacja tych nosorożców drastycznie się zmniejszyła.

W 2010 r. ostatni żyjący nosorożec jawajski w Parku Narodowym Cat Tien w Wietnamie został zastrzelony, a jego róg usunięty.

Gatunek ten został uznany za wymarły w Wietnamie w następnym roku.

Dziś jedyne osobniki żyją w parku narodowym na półwyspie Ujung Kulon na Jawie.

Jest tam ok. 46-66 osobników.

Kakapo

Osadnicy maoryscy, a później europejscy, wykarczowali duże obszary siedlisk kakapo.

Przywieźli ze sobą szczury i koty, które żerowały na kakapo.

Powoli papugi zaczęły wymierać, osiągając granicę wyginięcia.

Na szczęście, w latach 80. ubiegłego wieku rząd Nowej Zelandii podjął działania i zainicjował plan odbudowy kakapo.

Pozostałe przy życiu ptaki zostały zebrane i przeniesione na wyspy wolne od drapieżników.

Wokół wysp strategicznie rozmieszczono stacje karmienia, aby pomóc papugom w ich nowym środowisku.

Na świecie żyje ok. 116-213 kakapo, ale pocieszające jest, że ich populacja wzrasta.

Lampart amurski

Lamparty amurskie polują na wiele różnych zwierząt, takich jak sarny, borsuki, jelenie i zające.

Potrzebują dużych terytoriów łowieckich, aby uniknąć konkurencji z innymi lampartami.

Polują z ukrycia, gdy już namierzą cel, potrafią wykrzesać z siebie ogromne ilości energii, rozpędzając się nawet do 56 km/h.

Największym zagrożeniem dla lampartów amurskich jest kłusownictwo.

Lamparty są najczęściej zabijane przez lokalnych mieszkańców rosyjskich wsi.

Większość z tych wieśniaków poluje nielegalnie i nie posiada licencji na polowanie ani na broń palną.

Zostały tylko 84 lamparty amurskie (wszystkie żyjące na wolności).

Wilk rudy

Podobnie jak większość wilków, zwierzęta te tworzą grupy rodzinne i są bardzo towarzyskie.

Wilki rude łączą się w pary na całe życie. Ważne jest, aby populacja wilków rudych była starannie kontrolowana, ponieważ są one „gatunkiem parasolowym”, co oznacza, że zwiększają naturalne zdrowie obszarów, w których żyją.

Na wolności żyje 20-30 wilków rudych.

Wiwera malabarska

Wiwera malabarska jest jednym z najrzadszych zwierząt Ghatów Zachodnich.

Polowania i utrata siedlisk doprowadziły tego małego, podobnego do psa drapieżnika, na skraj wyginięcia.

Wiwera malabarska osiąga do 1,25 m długości i waży 8,9 kg.

W roku 1978 wiwera malabarska została uznana za prawdopodobnie wymarłą. 9 lat później, gatunek ten został ponownie odkryty, jednak przez ponad dekadę nie zrobiono żadnego zdjęcia wiwery malabarskiej.

Obecnie większość naturalnych siedlisk tego zwierzęcia została zniszczona – w związku z tym, gatunek ten wydaje się być w dużej mierze ograniczony do gęstych plantacji nerkowców i wysoce zdegradowanych lasów nizinnych.

Niewiele wiadomo na temat ekologii tego zwierzęcia.

Miejscowi twierdzą, że jest to gatunek nocny, żerujący w dolinach nocą, a w ciągu dnia wycofujący się na plantacje nerkowców. Szacuje się, że na świecie żyje nie więcej niż 250 wiwer.

Małpożer

Małpożer to gatunek dużego ptaka drapieżnego z podrodziny jastrzębi zamieszkujący Filipiny.

Jest to jeden z najrzadszych, najbardziej zagrożonych i najpotężniejszych ptaków na świecie.

Małpożer ma ciało o długości 90-100 cm, rozpiętość skrzydeł 184-202 cm i masę ciała dochodzącą do 8 kg.

Ma długi ogon, stosunkowo krótkie skrzydła i wysoki, spłaszczony po bokach dziób.

Upierzenie jest ciemnobrązowe z wierzchu i brudnobiałe od spodu, ogon z czarnymi poprzecznymi prążkami.

Na głowie ma „grzywę” z długich, jasnobrązowych piór, które nadają mu „lwi” wygląd.

Żyje na obszarach leśnych od nizin po co najmniej 1800 n.p.m.

Małpożer poluje na małpy, gryzonie, węże, jaszczurki oraz ptaki, takie jak dzioborożce.

Skład pokarmu różni się zależnie od zamieszkiwanej wyspy.

Obecnie jego populację na wolności ocenia się na zaledwie 250-750 osobników.

Około 1 miliona gatunków zwierząt i roślin jest zagrożonych wyginięciem, niektóre w najbliższych dekadach – stwierdza międzynarodowy raport Ipbes.

W powstrzymaniu katastrofy kluczowe jest zatem porozumienie, które ma zostać przyjęte pod koniec roku 2021 w chińskim Kunming.

W cieniu starań o powstrzymanie kryzysu klimatycznego świat negocjuje szczegóły innego i równie ważnego planu.

Jesienią tego roku w chińskim Kunming może zapaść decyzja o wyłączeniu co najmniej 30% powierzchni lądów i oceanów pod ochronę przyrody.

Cel jest oczywisty: powstrzymanie degradacji środowiska przyrodniczego.

Diabeł jednak tkwi nie tylko w szczegółach, czym właściwie ma być ochrona przyrody na owych 30% Ziemi, ale także w pomyślnym rozwiązaniu kwestii dotyczących praw człowieka i geopolitycznych ograniczeniach światowych porozumień.

Nowa Konwencja o różnorodności biologicznej ma zastąpić wcześniejszą umowę zwartą w japońskim mieście Aichi w roku 2010.

Jednym z jej nadrzędnych celów było zapobieżenie „wyginięciu znanych gatunków zagrożonych, a ich status ochrony, zwłaszcza gatunków najbardziej zmniejszających swoją liczebność, zostanie polepszony i zrównoważony”, a wszystko do roku 2020.

Niestety niedawny raport Intergovernmental Science-Policy Platform on Biodiversity and Ecosystem Services (Ipbes) wykazał czarno na białym, że nie tylko nie powstrzymaliśmy wymierania, ale wręcz je przyspieszyliśmy.

Czas więc na konkretne i zdecydowane działania wszystkich ludzi na całym świecie, bowiem czasu pozostało już coraz mniej.