Od dziesięcioleci rośnie liczba osób, które przekroczyły wiek 100 lat, do prawie pół miliona osób na całym świecie.
Jest jednak znacznie mniej „superstulatków”, ludzi, którzy dożywają 110 lat lub nawet dłużej. Najstarsza żyjąca osoba, Jeanne Calment z Francji, miała 122 lata, kiedy zmarła w 1997 roku; obecnie najstarszą osobą na świecie jest 118-letni Kane Tanaka z Japonii.
Taka ekstremalna długowieczność, według nowych badań przeprowadzonych przez University of Washington, prawdopodobnie będzie nadal powoli rosła do końca tego stulecia, a szacunki pokazują, że możliwa jest długość życia 125 lat, a nawet 130 lat.
„Ludzie są zafascynowani skrajnościami ludzkości, niezależnie od tego, czy leci na Księżyc, jak szybko ktoś może biec na olimpiadzie, a nawet jak długo ktoś może żyć” – powiedział główny autor Michael Pearce, doktorant UW ze statystyk. „Dzięki tej pracy określamy ilościowo, jak prawdopodobne jest, że jakaś osoba osiągnie w tym stuleciu różne skrajne wieki”.
Długowieczność ma konsekwencje dla polityki rządowej i gospodarczej, a także dla indywidualnych decyzji dotyczących opieki zdrowotnej i stylu życia, sprawiając, że to, co jest prawdopodobne, a nawet możliwe, ma znaczenie na wszystkich poziomach społeczeństwa.
Nowe badanie, opublikowane w Demographic Research, wykorzystuje modelowanie statystyczne do badania skrajności ludzkiego życia. W związku z trwającymi badaniami nad starzeniem się, perspektywami przyszłych odkryć medycznych i naukowych oraz stosunkowo niewielką liczbą osób, które osiągnęły wiek 110 lat lub więcej, eksperci dyskutowali o możliwych ograniczeniach tego, co określa się jako maksymalny zgłoszony wiek w momencie zgonu. Podczas gdy niektórzy naukowcy twierdzą, że choroby i podstawowe pogorszenie komórek prowadzą do naturalnego ograniczenia długości życia człowieka, inni utrzymują, że nie ma czapeczki, o czym świadczą rekordy superstulatków.
Inne podejście przyjęli Pearce i Adrian Raftery, profesor socjologii i statystyki na UW. Pytali, jaka może być najdłuższa indywidualna długość życia człowieka na świecie do roku 2100. Wykorzystując statystykę bayesowską, która jest powszechnym narzędziem we współczesnej statystyce, badacze oszacowali, że prawie na pewno zostanie pobity rekord świata wynoszący 122 lata, z dużym prawdopodobieństwem co najmniej jednej osoby żyjącej od 125 do 132 lat.
Aby obliczyć prawdopodobieństwo dożycia ponad 110 lat — i do jakiego wieku — Raftery i Pearce wykorzystali najnowszą wersję Międzynarodowej Bazy Danych Długowieczności, stworzonej przez Instytut Badań Demograficznych im. Maxa Plancka. Ta baza danych śledzi superstulatków z 10 krajów europejskich, a także Kanady, Japonii i Stanów Zjednoczonych.
Wykorzystując podejście bayesowskie do oszacowania prawdopodobieństwa, zespół UW stworzył prognozy dla maksymalnego zgłoszonego wieku zgonu we wszystkich 13 krajach w okresie od 2020 do 2100 roku.
Wśród ich ustaleń:
- Naukowcy oszacowali prawie 100% prawdopodobieństwo, że obecny rekord maksymalnego zgłoszonego wieku w chwili śmierci — 122 lata, 164 dni Calmenta — zostanie złamany;
- Prawdopodobieństwo jest duże, że osoba żyjąca dłużej, do 124 lat (99% prawdopodobieństwa), a nawet do 127 lat (68% prawdopodobieństwa);
- Możliwe jest nawet dłuższe życie, ale znacznie mniej prawdopodobne, z prawdopodobieństwem 13%, że ktoś dożyje 130 lat;
- Jest „wyjątkowo nieprawdopodobne”, aby ktoś dożył 135 lat w tym stuleciu.
W obecnej sytuacji superstulatkowie są odstającymi, a prawdopodobieństwo pobicia obecnego rekordu wieku wzrasta tylko wtedy, gdy liczba superstulatków znacząco wzrośnie. Naukowcy twierdzą, że przy stale powiększającej się globalnej populacji nie jest to niemożliwe.
Ludzie, którzy osiągają ekstremalną długowieczność, są wciąż na tyle rzadcy, że reprezentują wybraną populację, powiedział Raftery. Nawet przy wzroście populacji i postępach w opiece zdrowotnej, po pewnym wieku następuje spłaszczenie wskaźnika śmiertelności. Innymi słowy, ktoś, kto dożyje 110 lat, ma mniej więcej takie samo prawdopodobieństwo dożycia kolejnego roku jak, powiedzmy, ktoś, kto dożyje 114 lat, czyli około połowy.
„Nie ma znaczenia, ile mają lat, kiedy osiągną 110 lat, nadal umierają w tym samym tempie” – powiedział Raftery. „Pokonali wszystkie różne rzeczy, które rzuca na ciebie życie, takie jak choroby. Umierają z powodów, które są nieco niezależne od tego, co dotyka młodszych ludzi.
„To bardzo wyselekcjonowana grupa bardzo solidnych ludzi”.
Naukowcy próbują więc zrozumieć, jakie czynniki przekładają się na długowieczność. Za dominujące uznaje się przede wszystkim predyspozycje genetyczne. Z tego względu wysoka długość życia jest często „dziedziczna”, tj. spotyka się ją u wielu członków tych samych rodzin. Z drugiej strony, poprawa warunków życia i lepszy dostęp do opieki medycznej powodują, że średnia długość życia rośnie.
irme.pl
Źródło: UNIVERSITY of WASHINGTON