Budynki odpowiadają za 37% globalnej emisji CO2 związanej z energią. Dziewięć procent emisji pochodzi z wytwarzania energii na miejscu, 18% pochodzi z sieci elektrycznej, a 10% z materiałów i konstrukcji (UNEP, 2021).
MAE szacuje, że całkowite inwestycje w globalny sektor budynków muszą wzrosnąć z 4,9 bln USD w 2017 r. do około 5,4 bln USD w 2050 r., aby ograniczyć globalne ocieplenie do znacznie poniżej 2°C. Chiny, Indie, Unia Europejska i Stany Zjednoczone otrzymają 60% inwestycji. Nowe budownictwo będzie stanowić 67%, a ogrzewanie i chłodzenie w istniejących budynkach – kolejne 18% (IEA 2019).
Budowa nowych budynków, napędzana wzrostem liczby ludności, urbanizacją i rosnącymi dochodami, będzie skoncentrowana w krajach o niskim i średnim dochodzie w Afryce i Azji, które odnotują 93% wzrostu populacji miejskiej w latach 2020-2050 (UN DESA 2018).
Gotowanie i ogrzewanie to obecnie największe końcowe zużycie energii, ale chłodzenie jest najszybciej rosnącym końcowym zużyciem energii, a nowy popyt koncentruje się na rynkach wschodzących.
Osiągnięcie budynków o zerowej emisji dwutlenku węgla netto na dużą skalę będzie wymagało zmian w każdym elemencie budynku, w tym w materiałach, osłonach termicznych, pasywnym projekcie ogrzewania i chłodzenia, aktywnym ogrzewaniu i chłodzeniu (HVAC), urządzeniach, oświetleniu i wytwarzaniu energii elektrycznej.
Największe możliwości tkwią w redukcji węgla zawartego w materiałach konstrukcyjnych oraz czystszym i bardziej wydajnym ogrzewaniu i chłodzeniu, w tym poprzez projektowanie pasywne. Czyste gotowanie będzie również odgrywać ważną rolę w ograniczaniu emisji i zanieczyszczenia powietrza z gotowania, które odpowiada za emisję 0,5 GtCO2e rocznie (Ritchie, 2021).
Instrumenty finansowe, które mogą wspierać budownictwo o zerowej emisji dwutlenku węgla netto, obejmują tradycyjne instrumenty stosowane we wszystkich budynkach, takie jak leasing sprzętu, kredyty hipoteczne i obligacje, a także wyspecjalizowane mechanizmy, które wykorzystują efektywność energetyczną w zakresie oszczędności kosztów, takie jak spłata rachunków, umowy na usługi energetyczne, oraz pożyczki na czystą energię oceniane pod kątem nieruchomości.
Tradycyjne instrumenty, takie jak obligacje i dług komercyjny już wykazały, że działają na dużą skalę, ale same w sobie nie pomogą w przeniesieniu rynku na budynki o niższych dochodach, podczas gdy wyspecjalizowane instrumenty wyraźnie ukierunkowane na budynki zerowe netto miały trudności ze skalowaniem i dotarciem do gospodarstw domowych o niższych dochodach.
Istnieje kilka polityk wspierających budynki o zerowej emisji dwutlenku węgla netto, takich jak oznakowanie budynków ekologicznych, kodeksy budynków efektywności energetycznej i normy wydajności sprzętu.
Jednak polityki te nie są szeroko rozpowszechnione, zwłaszcza w krajach o niskich i średnich dochodach o największym wzroście zasobów budowlanych i często pozbawionych ambicji. Powodzenie polityk zależy od zdolności do ich wdrażania i egzekwowania oraz od sektora budowlanego, który może dostarczać budynki niskoemisyjne.
Każdy kraj i region ma wyjątkowe wyzwania i możliwości dla budynków o zerowej emisji dwutlenku węgla netto, a w tym celu praca ta obejmuje również dwa głębokie nurkowania w Nigerii i Indonezji w celu zbadania dynamiki specyficznej dla danego kraju.
W Nigerii kluczowymi wyzwaniami są wykorzystanie generatorów na paliwa kopalne w celu rozwiązania problemu niedoborów energii, oczekiwanych fal upałów i niskiej jakości materiałów budowlanych. Zajęcie się chłodzeniem i wytwarzaniem energii elektrycznej na poziomie budynków to obszary wymagające interwencji w Nigerii, ale budowanie ram umożliwiających prywatne inwestycje w budynki o zerowej emisji dwutlenku węgla należy wzmocnić, aby umożliwić inwestycje w budynki o zerowej emisji netto na dużą skalę.
W Indonezji nowe rozporządzenie dotyczące zielonych budynków wyznacza krajowe standardy dla budynków i ma na celu znaczne rozszerzenie rynku budynków niskoemisyjnych.
Wdrożenie tego rozporządzenia zostanie jednak pozostawione gminom. Powodzenie nowych przepisów będzie zależało od zapewnienia miastom i branży budowlanej wystarczających zdolności wykonawczych.
Rosnące zapotrzebowanie na chłodzenie będzie centralnym punktem jako największe końcowe zużycie energii.
Prace w r. 2022 nad budynkami o zerowej emisji dwutlenku węgla będą koncentrować się na polityce na poziomie miasta i sposobach finansowania, które ułatwiają prywatne inwestycje w budynki niskoemisyjne. Zostaną one uzupełnione przez głębokie analizy krajowych ram regulacyjnych i polityki Nigerii oraz mieszane wsparcie finansowe dla chłodzenia w Indonezji.
irme.pl
Źródło: CLIMATE POLICY INITIATIVE